និពន្ធដោយសុបិន្ត.
តែ… បើកទ្វារមិនទាន់អស់មួយភាគបួនផង… បងអន្ធិកា… គាត់… គាត់ឈរត្រៀមចាំនៅមាត់ទ្វារតែម្តង… ហ៊ឺយយយ!!! O.O!!! មិនដឹងថាគួរនិយាយបែបណាទេ ដឹងត្រឹមថាពេលនោះខ្ញុំស្ទើរធ្លាក់ថ្លើមដល់បាតពាងទៅហើយ! លស់ព្រលឹងអស់រលីង… តែគំនិតប្រតិកម្មរបស់ខ្ញុំក៏រេផ្លិចមិនធម្មតា ទើបប្រញាប់ទាញទ្វារបិទយ៉ាងរហ័ស… ប៉ុន្តែមិនទាន់ការណ៍សោះ បងអន្ធិកាលឿនជាងខ្ញុំទៅទៀត! គាត់រុញទ្វារចូលមកតែម្តង កម្លាំងគាត់ខ្លាំងជាងកម្លាំងខ្ញុំដែលរុញទ្វារបិទនោះឆ្ងាយណាស់ គឺយឺតតែមួយវិនាទីប៉ុណ្ណោះ… តែមួយប៉ព្រិចភ្នែកពិតមែន បងអន្ធិកាក៏ចូលមកក្នុងបង្គន់ជាមួយខ្ញុំបាន… ខ្ញុំចាប់ផ្តើមញ័រខ្លួនទទ្រើតគិតនៅក្នុងចិត្តថា ស៊យទៀតហើយខ្ញុំ! តើលើកនេះខ្ញុំត្រូវជួបអ្វីខ្លះទៀតនៀកកក…???
សភាពរាងកាយរបស់បងអន្ធិកាក្នុងពេលនោះ… ស្លៀកតែខោខ្លីហែលទឹកពណ៌ខ្មៅ និងមានកន្សែងពោះគោពណ៌សបង់ជាប់នឹងក… គឺថាបើនេះជារូបភាពដែលចេញផ្សាយតាមតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផ្សេងៗច្បាស់ជាមើលឃើញស៊ិចស៊ីមិនធម្មតាទេ! រូបរាងបងអន្ធិកាសង្ហាមិនខុសពីបុរសបង្ហាញម៉ូតប្រភេទនោះឡើយ។ តែនៅពេលនោះខ្ញុំភ័យខ្លាំងណាស់ ទោះបីជាគាត់សង្ហាស៊ិចស៊ីយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍នឹកចង់ឡើងមកដែរ… គិតឃើញតែម្យ៉ាងថា ខ្ញុំច្បាស់ជាងាប់ហើយលើកនេះ!! YOY
បងអន្ធិកាញញឹមបានចិត្ត ប្រហែលជាគិតថាខ្ញុំនេះល្ងង់ជាងគាត់ទៀតមើលទៅ!>.,< គាត់ដើរចូលមកជិតខ្ញុំហើយសួរថា ហេតុអ្វីមកយឺត?… ពេលនោះខ្ញុំមិនទាន់បានតបនៅឡើយទេ ព្រោះអារម្មណ៍ស្រាប់តែអណ្តែតអណ្តូងថា ខ្លួនឯងកំពុងស្ថិតនៅសួនផ្កាដ៏សែនក្រអូបឈ្ងុញឈ្ងប់មួយជាមួយគាត់-___-;;។ ខ្ញុំថាអារម្មណ៍ខ្លួនឯងក្នុងពេលនោះបានផ្លាស់ប្តូរអស់ទៅហើយ លែងខ្លាចទៀតហើយ វារវើរវាយយ៉ាងម៉េចប្រាប់មិនត្រូវ។ គិតមើលខ្លួនឯងទៅដឹងហើយ កំពូលបុរសសង្ហាស៊ិចស៊ីខ្លួនស្ទើរតែននលគកទាំងអស់ឈរនៅចំពោះមុខពីរនាក់តទល់ ថែមទាំងមានជាប់ក្លិនសាប៊ូងូតទឹកក្រអូបប្រហើរ ដិតជាប់ច្រមុះទៀត… អូយយយ… មិនដឹងថាគួរពណ៌នាយ៉ាងណាទេ កើតមកនៅមិនធ្លាប់គិតសោះថានឹងបានជួបយ៉ាងនេះ!~(+_+)~ ពិសេសកន្សែងពោះគោដែលបង់ជាប់កនោះហើយ ធ្វើឲ្យខ្ញុំវង្វេងវង្វាន់អស់មួយសន្ទុះធំ…
ខ្ញុំនៅមិនទាន់បានឆ្លើយតបទៅគាត់វិញផង បងអន្ធិកាក៏ច្រត់ដៃផ្អឹបខ្លួនខ្ញុំជាប់នឹងជញ្ជាំង។ ខ្លួនខ្ញុំទាំងមូលស្ថិតនៅក្នុងរង្វង់ទ្រូងរបស់គាត់ សំឡេងបេះដូងញ័រញាក់ឌឹបឌាក់ៗឮយ៉ាងច្បាស់ ចំហាយក្តៅភាយៗជះមកលើផ្ទៃមុខខ្ញុំធ្វើឲ្យព្រឺសម្បុរគីង្គក់។ មុខខ្ញុំពេលនោះស្ទើរតែជល់នឹងមុខគាត់តែម្តងគឺខ្វះតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះច្រមុះគាត់នឹងប៉ះថ្ពាល់ខ្ញុំ… បងអន្ធិកាឈប់និយាយ ហើយត្រលប់មកសម្លឹងភ្នែកខ្ញុំវិញ។ តាមធម្មតាខ្ញុំមិនធ្លាប់សម្លឹងភ្នែកនរណាយូរៗប៉ុន្មានទេ តែក៏ធ្លាប់ដឹងមកខ្លះៗថាភ្នែកមនុស្សយើងអាចនិយាយបាន! … ខ្ញុំក៏ជឿតែមិនបានជឿទាំងអស់ទេ តែថ្ងៃនេះសម្តីដែលថា«ភ្នែកចេះនិយាយ»នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿទាំងស្រុង។
បងអន្ធិកាសម្លឹងភ្នែកខ្ញុំ ខ្ញុំក៏សម្លឹងភ្នែកគាត់វិញ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ដឹងច្បាស់ណាស់ថាបងអន្ធិកាកំពុងបញ្ជូនសារតាមខ្សែភ្នែកមកកាន់ខ្ញុំ ហើយកំពុងនិយាយក្នុងន័យមួយថា… គឺគាត់ត្រូវការខ្ញុំ! ចំណែកខ្ញុំនោះឬ… ដែលនៅសល់អីទៀត! គ្រាន់តែខ្សែភ្នែកដ៏មុតថ្លារបស់គាត់ ស្ទើរតែធ្វើឲ្យខ្ញុំរឹងខ្លួនដួលស្លាប់នៅនឹងមុខគាត់ទៅហើយ(^_9) មនុស្សប្រុសអីសង្ហាម្ល៉ឹងៗ!!
តែទោះយ៉ាងណា ដោយសារខ្ញុំនៅរក្សាភាពជាម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងបាន ខ្ញុំក៏គេចខ្សែភ្នែកពីគាត់(ទាំងបង្ខំ^^*) ក្លែងធ្វើឯងគ្រាន់បើ ពុះពារនឹងភ្លើងកាមារម្មណ៍ដែលកំពុងដុតរោល។ ខ្ញុំងាកមុខទៅទិសផ្សេង ហើយសួរគាត់ដោយសំឡេងតិចៗព្រោះខ្លាចអ្នកដទៃឮ៖
«បងបញ្ឆោតខ្ញុំឲ្យមកជួបដើម្បីអ្វីទៅ? បងធ្វើបែបនេះធ្វើអី?»
«យើងនៅមិនទាន់ដឹងទៀតឬ ថាហេតុអ្វីបងធ្វើបែបនេះ?» គាត់តបដោយសំឡេងស្រទន់។
«បងនៅមិនទាន់ឈប់គុំនឹងខ្ញុំទៀត តើមែនទេ? ឲ្យខ្ញុំសុំចុះណា… សុំទៅចុះ… កុំធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំទៀត… ខ្ញុំភ្លេចអ្វីដែលបងធ្លាប់ធ្វើដាក់ខ្ញុំអស់ហើយ… ចាត់ទុកថាយើងសងគ្នារួចរាល់ទៅចុះ!» ខ្ញុំនិយាយតែមិនពូកែអង្វរទេ ត្រឹមអាចប្រាប់អ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្ត។
«សងគ្នារួចរាល់?… មិនរួចទេ ព្រោះវាជារឿងពីរផ្សេងគ្នាសម្រាប់ពេលនេះ!» គាត់និយាយខ្សែភ្នែកនៅស្រទន់ដដែល។
«ខ្ញុំមិនយល់ទេថាបងត្រូវការអ្វី… តែខ្ញុំសុំសួរមួយទៅចុះ… ខ្ញុំចង់ដឹង… តើបងនៅធ្វើបាបខ្ញុំដល់ណាទៀត? ហើយឲ្យខ្ញុំធ្វើបែបណាទើបបងព្រមឈប់មករញ៉េរញ៉ៃនឹងជីវិតខ្ញុំ?»
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសំឡេងខ្លាំងជាងមុន តែក៏មិនខ្លាំងណាស់ណាដែរ រួចនិយាយត៖
«បង… ឲ្យខ្ញុំសុំទៅចុះណា… កុំធ្វើឲ្យខ្ញុំស្អប់បងខ្លាំងជាងនេះអី ខ្ញុំត្រូវទៅផ្ទះ!»
និយាយចប់ខ្ញុំក៏ត្បុរក្បាលចេញពីក្រោមដៃរបស់គាត់ ហើយក៏បើកទ្វារបន្ទប់ទឹកដើរចេញទៅ។ មិនបានរត់ទេ… តែពន្លឿនជំហានជើងឲ្យកាន់តែញាប់តាមដែលអាចធ្វើបាន។ សំណាងល្អដែលគ្មាននរណាម្នាក់សោះនៅខាងក្រៅ បើមិនអ៊ីចឹងរឿងខ្ញុំខ្ចរខ្ចាយមិនខាន —O—! ។
«ចុះអម្បាញ់មិញ និយាយអីជាមួយអាសន្ធិយា! ស្គាល់វាដែរហ៎? ស្គាល់តាមរបៀបណា?» សំឡេងគាត់ឮតាមមកពីក្រោយ។
ខ្ញុំមិនតបប្រឹងបន្ថែមល្បឿនជើងឲ្យកាន់តែលឿន… បងអន្ធិកាក៏រត់មកកន្ត្រាក់ដៃ ហើយទាញខ្លួនខ្ញុំយកទៅខាងក្រោយទូដាក់សម្ភារៈ រួចស្រែកសួរដោយកំហឹងតែមិនខ្លាំងប៉ុន្មានទេ។
«ឮសួរទេ!! ស្គាល់អាសន្ធិយាតាមរបៀបណា??»
«ខ្ញុំស្គាល់អ្នកណា រាប់អានអ្នកណា តើវាទាក់ទងអីនឹងបងឯង!?? និយាយពីបងសន្ធិយានោះឬ? ខ្ញុំស្គាល់គាត់យូរមកហើយ! ព្រោះធ្លាប់បានទៅប្រលងនៅតាមសាលាផ្សេងៗជាមួយគាត់ ហើយក៏…»
«ហើយក៏យ៉ាងម៉េច?» ខ្ញុំប្រាប់មិនទាន់ចប់ផងគាត់ក៏កាត់សម្តីខ្ញុំភ្លាម។
«ហើយក៏… អត់អីទេ… គ្មានអីផង!» ខ្ញុំតបទៅវិញបែបផ្គឺនឌឺដង ស្រាប់តែគាត់ខឹង…
ខ្ញុំក៏មិនដឹងដូចគ្នាថាគាត់ខឹងរឿងអ្វី? គាត់ចាប់ច្របាច់ដៃខ្ញុំយ៉ាងណែន តែសំណាងល្អដែលមានមនុស្សដើរឆ្លងកាត់មកដល់ល្មម គាត់ក៏លែងដៃខ្ញុំវិញ។ បានឱកាសខ្ញុំក៏ដាក់មេប្រូចវឹង ទៅយកកាតាបនៅក្នុងបន្ទប់អង្គុយលេង ហើយក៏ដើរចេញពីទីនោះជាបន្ទាន់។ ចិត្តមួយក៏នឹកខ្លាចថាបងអន្ធិកានឹងតាមមកឬក៏អត់ ខ្ញុំក៏ដើរគេចទៅរកតាដែនដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវនៅទីនោះ ដើម្បីគាត់ជួយកាន់ដំបងការពារឆ្កែដេញខ្ញុំ! ហិហិហិ… លួចជេរបានទៀត! ^-^++ តែគិតទៅគិតមក បងអន្ធិកាប្រហែលជាតាមខ្ញុំមិនទាន់ទេ ព្រោះខោអាវក៏នៅមិនទាន់បានពាក់។
ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំក៏បានរួចផុតពីក្រញាំដៃគាត់ពិតមែន ហើយប្រញាប់ដើរចេញពីសាលារៀនហៅម៉ូតូឌុបជិះទៅផ្ទះ។ សរុបមកថ្ងៃនោះ បងអន្ធិកាក៏មិនបានជូនខ្ញុំទៅផ្ទះតាមដែលតាំងចិត្តទុក… អឺ… ភ្លេចប្រាប់ឲ្យឈឹង… ក្រោយពីចេញផុតពីទីនោះ ខ្ញុំក៏បិទទូរស័ព្ទមួយរំពេច ព្រោះខ្ញុំគិតថាបងអន្ធិកាច្បាស់ជាតេមករកខ្ញុំប្រាកដណាស់។
ថ្ងៃនោះខ្ញុំត្រលប់ទៅដល់ផ្ទះម៉ោងជិត៧!… ពេលទៅដល់លោកប៉ាក៏បន្ទោសតែម្តង ថាហេតុអ្វីក៏ទាក់ទងមិនបាន? ខ្ញុំក៏ប្រាប់ហេតុផលថាទូរស័ព្ទអស់ថ្ម ហើយក៏សុំខ្លួនចូលបន្ទប់។ ក្រោយពីងូតទឹករួចរាល់ លោកប៉ាក៏ឡើងមកប្រាប់ថា មានគេទូរស័ព្ទមករក ខ្ញុំក៏មិនបាននឹកឆ្ងល់អ្វី គិតថាប្រហែលជាមិត្តភក្តិរួមថ្នាក់ទេដឹង ព្រោះភាគច្រើនពួកវាចូលចិត្តតេមកសួររឿងកិច្ចការសាលា ហើយតែងតែតេចូលលេខនៅផ្ទះជានិច្ច។
ក្រោយពីស្លៀកពាក់រួចរាល់ខ្ញុំក៏ចុះមកញ៉ាំបាយនៅខាងក្រោម។ អង្គុយបានតែម៉ាភ្លែតសំឡេងទូរស័ព្ទលើតុក៏លាន់ឡើង។ បងម៉ុម អ្នកមើលការខុសត្រូវក្នុងផ្ទះក៏ដើរទៅទទួល ហើយងាកមកប្រាប់ខ្ញុំថាមានគេចង់ជួប។ ខ្ញុំក៏ដើរទៅទទួលទូរស័ព្ទពីគាត់…
«អាឡូ!… ដាស់តឿនជាមុនណា កុំដាក់ទូរស័ព្ទចុះឲ្យសោះ!» គ្រាន់តែចាប់ផ្តើមនិយាយខ្ញុំក៏ចាំសំឡេងគាត់បានតែម្តង ថែមទាំងគំរាមខ្ញុំតាំងពីដើមទីទៅទៀត មនុស្សស្អីហ្ន៎! តែដែលឆ្ងល់នោះគឺតើគាត់បានលេខផ្ទះខ្ញុំតាមរយៈណា? តែកុំទៅខ្វល់អី! ដែលសំខាន់នោះ បងអន្ធិកាពិតជាមិនធម្មតាពិតមែន… ខ្ញុំសុំខ្លាចហើយ! (>).(<)!
«បងអន្ធិកា!» ខ្ញុំឧទានទាំងភ្ញាក់ផ្អើល «បងតេមកធ្វើអី? ចុះនរណាឲ្យលេខបង?»
«មិនបាច់សួរទេ! កុំដាក់ទូរស័ព្ទចុះឲ្យសោះ… ដាស់តឿនឲ្យហើយ! ថ្ងៃនេះធ្វើដាក់យើងបានឆ្ងាញ់ណាស់!!» តាមស្តាប់សំឡេងគាត់ហាក់ដូចជាខឹងខ្ញុំគ្រាន់បើ។ លក្ខណៈសម្តីសម្តៅខុសពីពេលព្រឹកនិងល្ងាចមិញនេះឆ្ងាយណាស់។ ខ្ញុំឆ្ងល់នឹងគាត់មែនទែន មនុស្សស្អីគេ ម្តងឆ្កួតម្តងជា! ទាយចិត្តមិនត្រូវសោះ…
«ចាំព្រឹកស្អែកនេះ នឹងទៅពន្យល់ប្រាប់ ប៉ុណ្ណឹងសិនបានហើយ!» ខ្ញុំនិយាយសំឡេងខ្លាំងៗដើម្បីឲ្យប៉ានិងម៉ាក់បានឮ យល់ថាមិត្តភក្តិតេមកសួរលំហាត់គ្រូដាក់ឲ្យដូចមុនៗ ហើយក៏ផ្តាច់ការទាក់ទងជាមួយបងអន្ធិកាយ៉ាងព្រងើយ តែខណៈដែលកំពុងដាក់ទូរស័ព្ទចុះនោះ ក៏ឮសំឡេងស្រែកពីចុងខ្សែម្ខាងទៀតថា៖
«ហ៊ឺយ! ឈប់សិន… កុំទាន់ដាក់ចុះ… ឈប់សិន…»
ដាក់ទូរស័ព្ទចុះរួច បម្រុងនឹងដើរទៅញ៉ាំបាយត។ មិនដល់១៥វិនាទីពិតមែន សំឡេងទូរស័ព្ទក៏លាន់ឡើងទៀត តែលើកនេះខ្ញុំដើរទៅទទួលខ្លួនឯង ព្រោះដឹងស្រាប់ហើយថា ទោះយ៉ាងណាក៏ជាបងអន្ធិកាដែរ។
ខ្ញុំលើកទូរស័ព្ទតែមិននិយាយ…
«អាឡូ?… អាឡូ… អាឡូ… សូមជួបជាមួយសុរិយេបន្តិចបាទ!… អាឡូ?» ជាសំឡេងបង អន្ធិកា។
«អូ… ទីនេះមិនមែនជាអគារផ្ទះល្វែងទេ សង្ស័យតេច្រឡំលេខហើយ!» ខ្ញុំតបទៅវិញដើម្បីឲ្យប៉ាម៉ាក់យល់ថាមានគេតេច្រឡំលេខ។
«អឺ… លេងបែបនេះឬ?… បាន! ប្រយ័ត្នខ្លួនឲ្យល្អទៅ!» បងអន្ធិកាចាប់ផ្តើមគំរាម… មើលទៅគាត់ហាក់ដូចជាខឹងខ្លាំងណាស់ និយាយចប់ក៏ដាក់ទូរស័ព្ទចុះតែម្តង។
មានត…
No comments:
Post a Comment