និពន្ធដោយ សុបិន្ត.
ពេលរសៀល… ខ្ញុំមានម៉ោងដែលត្រូវរៀនគណិតវិទ្យា។ លុះចាប់ផ្តើមរៀនខ្ញុំក៏លូកចាប់យកសៀវភៅចេញមក តែ…
«អ៊ើយ! ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ បើភ្លេចសៀវភៅនៅលើតុកាលពីព្រឹកមិញនោះហើយ? ស្លាប់ហើយពេលនេះ! តើយើងនឹងត្រូវគ្រូថាឲ្យឬក៏អត់ទេនៀក…!!»
គឺគ្រប់ម៉ោងដែលរៀនគណិតវិទ្យា គ្រូនៅសាលារៀនរបស់ខ្ញុំ តែងតែមានការហៅដៅឈ្មោះ ហើយពិនិត្យមើលថា សិស្សម្នាក់នោះយកសៀវភៅមករៀនឬទេ បើគ្មាននឹងត្រូវស្តីបន្ទោសហើយកាត់ពិន្ទុប្រលងប្រចាំខែ… អ៊ីចឹងហើយទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំ ត្រជាក់ចុងដៃចុងជើងភ័យខ្លាចៗមិនបាត់សោះ តែសំណាងល្អដែលថ្ងៃនោះគ្រូមិនបានហៅចំឈ្មោះខ្ញុំ ហើយក៏ផុតទុក្ខបានមួយគ្រា។ ពេលកំពុងរៀនក៏អង្គុយតែនឹកគិតថា ពេលល្ងាចនឹងចូលទៅរកមើលសៀវភៅ នៅត្រង់តុកាលពីព្រឹកមិញនោះ… គ្រប់យ៉ាងដំណើរការទៅមុខ រហូតដល់ម៉ោងចេញទៅផ្ទះ… ហើយរឿងរ៉ាវក៏កើតឡើង…
តាមធម្មតាក្រោយពេលចេញពីរៀន ខ្ញុំតែងតែនៅចាំលោកប៉ាមកទទួល រហូតដល់ម៉ោង៥កន្លះរៀងរាល់ថ្ងៃ។ ក៏ដូចរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំមិនដែលអង្គុយចាំលោកប៉ាទទេៗនោះទេ គឺតែងតែយកកិច្ចការសាលាដែលគ្រូទើបតែដាក់ឲ្យពីថ្ងៃមកអង្គុយធ្វើបណ្តើរៗជាប្រចាំរៀងរាល់ថ្ងៃ។ ថ្ងៃនោះគ្រូដាក់លំហាត់គណិតវិទ្យាឲ្យធ្វើតែដោយខ្ញុំភ្លេចគិតថា ខ្លួនឯងបានធ្វើឲ្យភ្លេចសៀវភៅចោលនៅលើតុកាលពីព្រឹកនោះ ខ្ញុំក៏ត្រៀមយកសៀវភៅ ដែលគ្រូទើបតែចែកកិច្ចការផ្ទះចាស់ឲ្យ មកត្រៀមទុកនៅលើតុហើយក៏លូករាវរកមើលសៀវភៅពុម្ពនិងសៀវភៅគិតលេខ… ទើបភ្ញាក់ខ្លួននឹកឃើញជាថ្មី!
«អ៊ើយ… មែនហើយ! យើងភ្លេចសៀវភៅចោលនៅលើតុកាលពីព្រឹកមិញនោះអី… សាកទៅរកមើលសិនល្អជាង ថាវានៅទីនោះដដែលឬក៏អត់?» គិតរួចខ្ញុំក៏ដើរចេញពីតុ ដោយទុកសៀវភៅកិច្ចការផ្ទះដែលមានសរសេរឈ្មោះខ្ញុំ និង ឈ្មោះថ្នាក់រៀនចោលនៅលើតុនោះ។
ពេលដើរទៅដល់តុដែលខ្ញុំអង្គុយកាលពីព្រឹក ខ្ញុំក៏មិនបានឃើញអ្វីសោះក្រៅពីតុទទេ។ ដោយធ្វើចិត្តរួចហើយថាវាច្បាស់ជាមិននៅ ខ្ញុំក៏ដើរត្រលប់មកវិញដោយគិតថា នឹងទៅរកទិញសៀវភៅថ្មីហើយចាំត្រលប់ទៅធ្វើកិច្ចការនៅឯផ្ទះ…
ជឿឬទេ?… ពេលខ្ញុំត្រលប់មកដល់ គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំដាក់នៅលើតុនោះ បាត់ទៅទាំងអស់! កន្លែងដើមដែលខ្ញុំអង្គុយអម្បាញ់មិញនេះ វាលែងនៅសេសសល់អ្វីទៀតហើយ។ ខ្ញុំវង្វេងវង្វាន់អស់ហើយ! ធ្វើអ្វីក៏មិនត្រូវដែរ ដើរវិលទៅវិលមកនៅម្តុំនោះអស់ជាច្រើនជុំ។ ទឹកមុខខ្ញុំពេលនោះក៏ចាប់ ផ្តើមមើលលែងយល់ហើយ វាស៊យជាងបាត់សៀវភៅគណិតវិទ្យានោះទៅទៀត តើឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េច… ព្រោះនោះគឺជាសៀវភៅកិច្ចការផ្ទះ បើបាត់ពិតមែន ខ្ញុំពិតជាយ៉ាប់ហើយ… បានមួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏រអ៊ូក្នុងលក្ខណៈស្រែកបង្កូកឡើងថា៖
«អាខ្មោចអើយ… ស្អីឯងអ្ហ៎ាះ… អាដេត! ឯងប្រុងលេងសើចអីជាមួយយើងហ៎ះ?» ខ្ញុំស្រែកទៅស្មានៗព្រោះនឹកថា ប្រហែលជាអាដេតលេងសើចនឹងខ្ញុំ ព្រោះអានេះចូលចិត្តលេងបែបនេះជាមួយខ្ញុំណាស់។
តែលុះគិតទៅគិតមក ខ្ញុំក៏នឹកឃើញថា វាត្រលប់ទៅផ្ទះយូរហើយតើ! អេ… តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងអ៊ីចែស?… មួយភ្លែតនោះ ក្រោយពីខ្ញុំកំពុងខ្វាយខ្វល់ចិត្ត រកកាតាបនិងសៀវភៅ ខ្ញុំក៏បានឮសំឡេង… សំឡេងនោះខ្ញុំដូចជាធ្លាប់ស្គាល់! វាឮចេញមកពីខាងក្រោយខ្នង តែដូចជានៅឆ្ងាយសមគួរ…
«កំពុងរកអានេះឬ?… មក៍! មកយករបស់ឯងមក…»
លុះពេលខ្ញុំងាកទៅ… បាទ! មែនហើយ… គឺអាបងឆ្កួតកំពូលសង្ហាកាលពីព្រឹកមិញនេះឯង តែពេលនេះគេមកតែម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំសូមប្រាប់តាមត្រង់ថា ពេលនោះក៏ខ្លាចៗហ៊ានៗ ព្រោះគ្មាននរណានៅម្តុំនោះផង បើគេស្រាប់តែខឹងច្រឡោត ហើយវាយទាត់ធាក់ខ្ញុំទៅឲ្យធ្វើម៉េច? តែខ្ញុំនៅតែដើរចូលទៅដោយគិតថានឹងសុំទោសគេ ហើយសុំរបស់ខ្លួនមកវិញ។ តែជឿឬទេ… គ្រាន់តែខ្ញុំឈានជើងដើរទៅមិនដល់១០ជំហានផង បងនោះក៏គ្រវែងកាតាបខ្ញុំ ចូលទៅក្នុងព្រៃចំពោះមុខខ្ញុំតែម្តង… ឯខ្ញុំនេះ ស្រឡាំងកាំងមាត់លែងចេញ… ចង់ធ្វើអ្វីក៏មិនត្រូវដែរ នេះគេហ៊ានធ្វើដល់ថ្នាក់នេះផង?… ខ្សែភ្នែករបស់គេមើលទៅខឹងខ្លាំងណាស់ ហើយក៏មិនខ្លាចអ្វីទាំងអស់ ដែលនឹងកើតឡើងតាមក្រោយ។ បានមួយសន្ទុះមក គេក៏និយាយប្រាប់ថា៖
«សៀវភៅគ្រប់យ៉ាងរបស់ឯង នៅក្នុងនោះទាំងអស់! យើងប្រមូលទុកឲ្យរួចហើយ អរគុណយើងមក៍… យើងខំប្រមូលទុកឲ្យនោះអី! បើចង់បានខ្លាំងណាស់ ក៏ចុះទៅយកខ្លួនឯងទៅ… តែសុំដាស់តឿនជាមុនសិនថា… នៅក្នុងព្រៃនោះមានពស់ច្រើនណាស់! បើឯងហ៊ានក៏អញ្ជើញចុះទៅយកទៅ! ចុះទៅលមើល៍… ហាសហាសហា…»
ពេលនោះខ្ញុំស្រែកយំហ៊ូតែម្តង តែផ្ទុយពីគេភ័យឬអាណិតខ្ញុំ… គេត្រលប់ជាស្ទុះហេដើរចូលមករកហើយក៏ចាប់កញ្ឆក់កអាវទាញមុខខ្ញុំ ឲ្យចូលទៅជិតស្ទើរតែប៉ះនឹងមុខគេ រួចនិយាយគម្រាមមួយៗថា៖
«ឯងធ្វើឲ្យយើងអាប់មុខមាត់ នៅកណ្តាលចំណោមអ្នកដទៃបាន យើងក៏ធ្វើឲ្យឯងឈឺបានដូចគ្នាចាំទុកណ៎ា! ឯងនឹងត្រូវយើងធ្វើបាបច្រើនជាងនេះទៀត ប្រយ័ត្នខ្លួនឲ្យហើយទៅ!!»
ក្រោយពីលែងកអាវខ្ញុំបានបន្តិច គេក៏ងាកឱនមុខមកខ្សឹបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំទៀតថា៖
«គឺដូចដែលបងបានប្រាប់អូនទុករួចហើយថា ក្នុងរណ្តៅអាបេព្រៃនោះមានពស់ច្រើនណាស់… បើចង់យកជីវិតទៅផ្សងព្រេងជាមួយនឹងពស់ក៏អញ្ជើញចុះទៅ!» មិនចប់មិនហើយទេ នៅមកនិយាយបំភ័យខ្ញុំទៀត…! ធ្វើឯងមកនិយាយផ្អែមពីខាងដើមរួច ក៏ងាកមកត្របាក់ខ្ញុំម្តងទៀតថា…
«បងដឹង ថាអូននឹងទៅទូលពិតប៉ាទៅប្តឹងម៉ាក់ មែនទេ? … អញ្ជើញទៅប្តឹងចុះ… គ្រូៗផង… នៅជាកូនង៉ែតបែបនេះ មានតែទៅរកប៉ាម៉ាក់នេះហើយ… ហឹហឹហឹ… អញ្ជើញទៅចុះអាអូន តែត្រូវចាំទុកថាអូននឹងត្រូវជួបជាមួយបងយូរទៀត… ចាំជួបគ្នាជាថ្មីណា៎! បងសុំទៅមុនហើយ…»
ខ្ញុំពេលនោះ… ខឹងខ្លាំងណាស់តែក៏ធ្វើអ្វីមិនបាន បានតែត្រឹមយំ… តែរួចហើយ មិនដឹងជាគិតយ៉ាងម៉េចក៏ចូលទៅក្នុងព្រៃនោះហើយចុះរុកទៅក្នុងរណ្តៅអាបេ។ អាបងឆ្កួតនោះងាកក្រោយមកមើលតាមសំឡេងព្រៃដែលត្រូវមនុស្សដើរលុកចូលទៅ។ គេប្រហែលជាស្រឡាំងកាំងហើយព្រោះឃើញធ្វើមុខដូចជាមិនចង់ជឿសោះថា ខ្ញុំហ៊ានចុះទៅក្នុងព្រៃនោះ។ នៅទីបំផុតខ្ញុំក៏ចុះលុយទៅដល់បាតរណ្តៅអាបេលិចផុតក្បាលហើយយកកាតាបរបស់ខ្លួនមកបានវិញ។ តែផ្ទុយពីគេរត់មកជួយខ្ញុំ… អត់សោះតែម្តង!… គេមានតែសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ ហើយស្រែកបំភ័យចេញមកទៀតថា៖
«ហ៊ើយ!… លឿនឡើងៗ… តិចពស់ចេញមកចឹកងាប់ទៅ!… លឿនឡើងៗ! ពស់ច្រើនណាស់…!» តែខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ទឹកមុខរបស់គេពេលនោះ ហាក់ដូចជាប្រឹងនិយាយទាំងបង្ខំ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាយ៉ាងម៉េចដែ រគ្រាន់តែឃើញដូចជាធ្លាក់ទឹកមុខបន្តិច ប្រហែលជាគេដឹងខ្លួនខុសទេដឹងដែលធ្វើជាមួយខ្ញុំបែបនេះ។
ខ្ញុំនៅក្នុងពេលនោះ ទាំងទឹកភ្នែកទាំងទឹកសំបោរហូរចេញមកទាំងអស់ ខ្ញុំទ្រាំមិនបានពិតមែន ចង់តែដាល់មុខអាបងហ្នុងឲ្យដឹងគ្នាម្តង តែក៏មិនហ៊ានព្រោះមាឌគេធំខ្ពស់ជាងខ្ញុំ។ បើតាមស្មាននៅពេលនោះគេប្រហែលជាមានកំពស់១,៧៥ម៉ែត្រ ឯខ្លួនខ្ញុំប្រហែលជា១,៦៧ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ។ ម្យ៉ាងដូចដែលខ្ញុំប្រាប់អ៊ីចឹង គេគឺជាកីឡាករហែលទឹក ដូច្នេះមាឌគេមើលទៅក៏ធំឌាំង មាំមួន សមសួន ចំណែកខ្ញុំរាងតូចល្មមគ្មានមាឌអីទេ ក៏បានតែនិយាយចេញទៅទាំងទឹកភ្នែកថា៖
«សប្បាយចិត្តណាស់មែនទេ?… ធ្វើបាបគេល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយឬនៅ?» ខ្ញុំនិយាយព្រមទាំងដើរចូលទៅច្រានគេ តែគេក៏មិនបានតបតអ្វីខ្ញុំ បានត្រឹមតែធ្វើទឹកមុខឌឺៗមកជិតមុខខ្ញុំ គួរឲ្យក្នាញ់ខ្លាំងណាស់ ហើយក៏និយាយាតបថា៖
«នៅទេ… ប៉ុណ្ណេះនៅតិចណាស់សម្រាប់ឯង! … ឯងត្រូវជួបច្រើនជាងនេះទៀត!»
ពេលនោះខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ខ្លាច ទឹកសំឡេងរបស់គេយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង។ គេមិនបាននិយាយខ្លាំងឬស្រែកគំហកអ្វីទេ តែសម្តីនោះប្រៀបដូចជាមានឥទ្ធិពល មានមន្តសណ្តំ និង ថាមពលអ្វីមួយយ៉ាងចម្លែក… ទឹកមុខរបស់គេនៅពេលនោះ នៅដិតជាប់ក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំជានិច្ច… ពេលមើលជិតៗគេសង្ហារខ្លាំងណាស់! ស្បែកស តែមុខចេញពណ៌ស៊ីជម្ពូប្រឿងៗ គួរឲ្យស្រលាញ់រកថាមិនត្រូវទេ។ ឯខ្ញុំពេលនោះបានត្រឹមតែធ្វើជាសម្លក់សម្លឹងទៅខ្សែភ្នែករបស់គេ ហើយនិយាយថែមទៀតថា៖
«ខ្ញុំទៅធ្វើអីបងឯងឲ្យធ្ងន់ធ្ងរណាស់ណា… ខ្ញុំសុំទោសក៏បាន មិនឃើញមានអីគួរឲ្យខ្មាសអៀនផងគ្រាន់តែរឿងប៉ុណ្ណឹង! ហើយដែលបងឯងធ្វើជាមួយខ្ញុំបែបនេះ ក៏ចាត់ទុកថារួចគ្នាទៅចុះ ខ្ញុំមិនប្រកាន់អីទេ តែត្រូវឈប់មករញ៉េរញ៉ៃនឹងខ្ញុំទៀត!»
គេសើចឡកឡឺយឲ្យខ្ញុំគួរឲ្យគ្រឺត ហើយក៏ប្រាប់ថា៖
«បាន… ឈប់រញ៉េរញ៉ៃក៏បាន… តែត្រូវក្រាបសំពះបាតជើងយើងសិនមក៍!»
ខ្ញុំនេះខឹងអាខ្មោចឆ្កួតនោះកាន់តែខ្លាំងទ្វេឡើង… ពេលនោះគិតថា មនុស្សស្អីគេ អាក្រក់ជួជាតិដល់ថ្នាក់នេះ ចង់តែហក់ទៅដាល់ឲ្យបែកមុខទេ តែក៏មិនហ៊ានព្រោះមិនធ្លាប់ធ្វើដាក់នរណា… បានត្រឹមតែស្រែកជេរចេញទៅ…
«មនុស្សដូចបងឯងនេះ តាមត្រូវខ្ញុំមិនគួរហៅថាបងទេ… ពាក្យថាអាហ្អែងនៅល្អហួសផងដឹងទេ? សម្រាប់មនុស្សដូចបង មានតែអាឆ្កែប៉ុណ្ណោះទើបវាស័ក្តិសម… បងឯងនេះសាហាវពិតមែន បើចង់ឲ្យខ្ញុំក្រាបសំពះខ្លាំងណាស់… បាន! ខ្ញុំសំពះបានតើ!… តែចាំជាតិក្រោយសិនចុះ ចាំខ្ញុំតាមទៅ សំពះ… ធុយយយ!!!» ហើយក៏ស្ពាយកាតាបខ្ញុំដើរចេញមក។
មិនដឹងដូចគ្នាថា ខ្ញុំប្រើសម្តីប្រមាថកាតទានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះ បានដោយរបៀបណា… ជឿឬទេ គេនោះខឹងខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ខ្លាំងជាងលើកមុនឆ្ងាយទៀតផង។ គេដើរតាមមកចាប់កដៃរបស់ខ្ញុំ ច្របាច់ជាប់យ៉ាងណែន ហើយអូសខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំងយកទៅខាងក្រោយអគារជាប់របង… គាត់កម្លាំងខ្លាំងមែនទែន ទោះខ្ញុំខំប្រឹងរើបម្រះយ៉ាងណាក៏មិនឈ្នះ។ តាមផ្លូវដែលគាត់អូសខ្ញុំទៅនោះ គាត់ក៏និយាយឡើងមកថា…
«យើងគិតថានឹងលែងឯងទៅហើយ ឃើញថាគួរឲ្យអាណិត! ណាមួយយើងក៏ធ្វើជាមួយឯង ហួសហេតុបន្តិចពិតមែន តែនៅពេលឯងមាត់គ្រាន់បើជាមួយយើងបែបនេះ ឯងក៏ប្រហែលជាមិនរួចខ្លួនដែរ! បន្តិចទៀតឯងនឹងដឹងថា នឹងបានជួបអី យើងធានារ៉ាប់រងឲ្យ… ឯងនឹងត្រូវស្តាយក្រោយចំពោះសម្តីរបស់ឯងដែលនិយាយចេញមកអម្បាញ់មិញនេះ… មកនេះ!… មាត់គ្រាន់បើណាស់មែនទេ?…»
លុះទៅដល់ខាងក្រោយអគារ ខ្ញុំមិនទាន់នឹងបាននិយាយអីផង បងនោះក៏ទាញខ្លួនខ្ញុំចូលផ្អឹបជាប់នឹងខ្លួនគាត់ ហើយបឺតជញ្ជក់មាត់ខ្ញុំមួយរំពេច! តើខ្ញុំ… គួរនិយាយយ៉ាងម៉េចល្អហ្ន៎… ធ្វើអ្វីក៏មិនត្រូវ គឺមានតែ… រោមបះច្រាងអស់ទាំងខ្លួន! កើតមកមិនធ្លាប់ជួបសោះ ហើយក៏មិនគិតថានឹងមកជួបជាមួយមនុស្សប្រុសដូចគ្នា… ខ្ញុំបានតែនៅស្ងៀមធ្វើអ្វីមិនត្រូវ! … មកដល់ពេលនេះខ្ញុំជឿហើយថាវាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? អ្នកដែលមិនធ្លាប់ជួបក៏គង់នឹងមិនដឹងទេ ព្រោះខ្ញុំខ្លួនឯង គ្រប់ពេលដែលមើលទូរទស្សន៍ ឃើញមានឈុតដែលតួប្រុសថើបតួស្រី ខ្ញុំតែងតែខឹងនឹងតួស្រីគ្រប់ពេល ថាហេតុអ្វីគ្រាន់តែប៉ុណ្ណឹងក៏ធ្វើជាភ្នែកស្លឺភាន់ភាំងធ្វើអ្វីមិនត្រូវ ហេតុអ្វីមិនគេចចេញឲ្យផុតពីតួប្រុសទៅ?…
គេផ្អឹបមាត់ខ្ញុំជាប់ជាមួយមាត់គេ ប្រមាណជា១០វិនាទី… ហើយក៏ច្រានខ្ញុំចេញ ព្រមទាំងនិយាយក្លែមឡកឡឺយឲ្យថា៖
«អឺ… ស័ក្តិសមហើយ ដែលឯងមាត់គ្រាន់បើ ជាមួយយើងតាំងពីព្រឹក… ព្រោះមាត់ឯងផ្អែមប្រើការបានតើ! ដឹងទេ?… ហាហាហា… អេ… ម៉េចក៏នៅស្ងៀមធ្វើអី ម៉េចមិនមាត់គ្រាន់បើទៀតទៅ? ជេរបងទៀតមកអាអូន… បងឲ្យជេរ ជេរមកមើល៍!» ចេះនិយាយផ្គឺនចំណាប់ណាស់! ម្តងបង… ម្តងយើង… ខាំខ្ញុំជាប់រហូត!
គួរឲ្យចម្លែក… ដែលខ្ញុំនៅភ្លឹកបាត់មាត់បាត់កយ៉ាងយូរសមគួរ ខ្សែភ្នែកក៏ឃើញគេដើរចេញទៅ តែលើកនេះគេមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំឡើយ គេដើរចេញពីខ្ញុំទៅ ដោយមិនងាកក្រោយមកមើលខ្ញុំទៀត…
មានត…
No comments:
Post a Comment