និពន្ធដោយ សុបិន្ត.
ក្រោយពីថ្ងៃនោះ ខ្ញុំប្រុងប្រយ័ត្នកាន់តែខ្លាំងលើសដើម ធ្វើអ្វីក៏ព្យាយាមងាកមើលឆ្វេងស្តាំទៅ ឆ្ងាយៗខ្លាចជួបគាត់ ព្រោះគាត់ពិតជាតាមរករឿងនឹងខ្ញុំច្បាស់ណាស់បើខ្ញុំភ្លេចខ្លួនតែបន្តិច… តែយូរសមគួរក៏មិនឃើញមានអ្វីកើតឡើង ព្រោះខ្ញុំមិនបានជួបគាត់សោះ ហាក់ដូចជាគាត់ព្យាយាមមិនឲ្យខ្ញុំឃើញយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង… តែក៏ទទួលអារម្មណ៍ថា មានគេកំពុងតាមសម្លឹងមើលខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា។
យ៉ាងណាក៏សុំប្រាប់សិនថាបងអន្ធិកាមិនធម្មតាពិតមែន គាត់ប្រហែលជាជំនាញខាងរឿងបែបនេះខ្លាំងណាស់ ព្រោះនៅទីបំផុតខ្ញុំក៏ភ្លាត់ស្នៀតទាល់តែបាន…
ថ្ងៃនោះ ប្រហែលជាក្រោយថ្ងៃដែលគាត់គម្រាមខ្ញុំអស់ជាងមួយខែ ក្រោយពីដល់ម៉ោងចេញទៅផ្ទះខ្ញុំក៏ឡើងទៅរង់ចាំលោកប៉ា នៅលើបណ្ណាល័យដូចរៀងរាល់ថ្ងៃ។ មិនដឹងដូចគ្នាថាបងអន្ធិកាដឹងយ៉ាងម៉េចថាខ្ញុំប្តូរទៅអង្គុយចាំនៅលើនោះ។ ខណៈដែលកំពុងអង្គុយអានសៀវភៅ ស្រាប់តែទទួលអារម្មណ៍លេចឈឺនោម ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ដើរទៅរកបន្ទប់ទឹក…
សុំនិយាយប្រាប់រឿងបន្ទប់ទឹកសិន អាបន្ទប់ទឹកនេះគ្មាននៅក្នុងបណ្ណាល័យទេ បើចង់ចូលត្រូវចេញមកចូលនៅខាងក្រៅ ដែលស្ថិតនៅខាងក្រោយអគារបណ្ណាល័យ បើដើរវៀងតាមអគារទៅក្រោយក៏ឆ្ងាយដូចគ្នា។ បន្ទប់ទឹកនេះមានលក្ខណៈធំល្មមគ្រាន់បើ តែក៏ចម្លែកដែលមិនសូវមានមនុស្សចូលចិត្តប្រើ ប្រហែលមកពីវានៅឆ្ងាយពីខ្សែភ្នែករបស់មនុស្សម្នាពេកទេដឹងព្រោះមិនត្រឹមតែនៅខាងក្រោយទេ ផ្លូវដើរចូលទៅក៏ចង្អៀត ពេលណាក៏ដូចពេលណាមិនសូវមានមនុស្សចូលទេ ថែមបើប៉ះចំពេលល្ងាចដូច្នេះផង ស្ទើរតែហៅបានថាជាវាលរហោដ្ឋានក៏បានដែរ គួរឲ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់តែនិស្ស័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំមិនសូវចេះខ្លាចអ្វីស្រាប់ហើយ ដូច្នេះក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកនោះជំនួសការចុះទៅនោមនៅជាន់ក្រោម។ ពេលនោះ បើគ្រាន់តែមើលដោយមិនយកចិត្តទុកដាក់ នឹងមិនដឹងទេថាមាននរណានៅក្នុងនោះឬក៏អត់ ដោយមើលតាមថូនោម និងបង្គន់។ បើនិយាយពីថូនោមនោះគឺវាច្បាស់ទៅហើយបើគ្មានមនុស្សគឺគ្មានបើមានគឺមាន តែដោយឡែកបង្គន់នេះខ្ញុំក៏មិនច្បាស់ក្នុងចិត្តដូចគ្នាព្រោះមិនបានសង្កេតច្រើន មានខ្លះក៏បើកទ្វារខ្លះក៏បិទ តែតាមធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ បង្គន់ដែលបិទជិតក៏មិនមែនមានន័យថាមានមនុស្សនៅក្នុងនោះជានិច្ចដែរ ព្រោះទ្វារបង្គន់ភាគច្រើនតែងតែទាញបិទទៅវិញដោយឯកឯង។ ពេលត្រូវចូលក្នុងបង្គន់ ជួនកាលក៏ត្រូវរុញសាកមើលថាមានមនុស្សនៅឬទេ រួចសឹមចូលតាមក្រោយ។ ពេលនោះខ្ញុំមិនបាននឹកសង្ស័យអ្វី ក៏ដើរចូលទៅនោមតាមធម្មតាក្នុងថូនោម គឺកំពុងត្រូវការដោះទុក្ខយ៉ាងពេញទំហឹងតែម្តង រួចរាល់ហើយក៏កន្ត្រាក់ខ្លួនញាក់តាមធម្មជាតិរបស់មនុស្សប្រុស។ គ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាកើតឡើងលឿនណាស់… នៅស្ងៀមៗ ស្រាប់តែមានមនុស្សមកឱបខ្ញុំពីខាងក្រោយ ឱបណែនខ្លាំងណាស់ ហើយក៏ឱនមុខមកខ្សឹបតិចៗនៅក្បែរត្រចៀក៖
«យើងនេះឈរនោមស៊ិចស៊ីដល់ហើយ កន្ត្រាក់ញាប់ស្អែកតែម្តងហ្ន៎!(^_9)»
បាទ… ជាសំឡេងរបស់បងអន្ធិកា! >,< ខ្ញុំព្យាយាមរើបម្រះគេចចេញពីរង្វង់ដៃរបស់គាត់ គឺប្រឹងម៉ាពេញទំហឹងតែម្តង ហើយនៅទីបំផុតក៏រើបានសម្រេច។ បម្រុងនឹងរត់គេចចេញមកហើយ តែក៏នៅមិនអាចរួចពីដៃរបស់គាត់បានដដែល។ គាត់រត់មកចាប់ដៃខ្ញុំជាប់ ហើយទាញកន្ត្រាក់យកទៅឱបយ៉ាងពេញទំហឹង តែលើកនេះគាត់ឱបខ្ញុំពីមុខ ថ្ងាសរបស់ខ្ញុំក៏ជល់នឹងច្រមុះរបស់គាត់ ខ្យល់ដង្ហើមក្តៅភាយៗធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍កក់ក្តៅខ្លាំងណាស់ ខ្លួនប្រាណទាំងមូលចាប់ផ្តើមស្រាលស្ងើកទាំងអស់។ គាត់និយាយទាំងពេញចិត្តចេញមកថា៖
«ឯណាទៅក្រែងថាពូកែណាស់ណាហ៊ី! យើងហ្នឹងពិបាកទាក់ណាស់មែនទេ? ចុះម៉េចក៏មកនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃយើងទៅវិញ? V(^O^)V ហាសហាសហា… ប្រាប់ត្រង់ៗណា ថាកើតមកមិនធ្លាប់ជួបនរណារឹងដូចឯងឡើយ! ម្នាក់ៗឲ្យតែឃើញយើងរត់បោលចូលតែម្តងប្រាប់ឲ្យដឹងទៅចុះ!… តែបែបឯងនេះក៏ល្អដែរ យើងចូលចិត្ត… ព្រោះដាស់អារម្មណ៍យើងបានល្អ… មកនេះ! មកក្លាយជារបស់យើង… អាមនុស្សពូកែ… មកនេះ!! (-/\-)»
ខ្ញុំស្រែកអង្វរគាត់តែមិនបានផលT_T។ បងអន្ធិកាកន្ត្រាក់អូសយកខ្លួនខ្ញុំ ហើយច្រានចូលទៅក្នុងបង្គន់ដែលនៅបន្ទប់ដំបូងគេបំផុត រួចក៏ស្ទុះចូលមកព្រមទាំងរុញទ្វារបិទ។ ពេលនោះខ្ញុំក៏មិនដឹងដូចគ្នាថាហេតុអ្វីខ្ញុំមិនស្រែកឲ្យគេឯងជួយ ប្រហែលជាខ្លាចខ្មាសគេហើយមើលទៅ។ ម្យ៉ាងអានិស្ស័យស្រែកយំឲ្យគេជួយនេះ គួរតែមនុស្សស្រីច្រើនជាងដែលត្រូវធ្វើ ហេតុដូចនេះខ្ញុំក៏បណ្តោយតាមតែម្តង…
នៅក្នុងនោះបងអន្ធិការុញខ្ញុំផ្អឹបជាប់នឹងជញ្ជាំង ហើយក៏ថើបឈ្មុលឈ្មុសតាមកញ្ចឹងកខ្ញុំយ៉ាងក្រហល់ក្រហាយ ឯដៃម្ខាងទៀតដោះឡេវអាវខ្លួនឯងជាបណ្តើរៗ… ដូចខ្ញុំប្រាប់អ៊ីចឹង គាត់ប៉ិនប្រសប់ណាស់អារឿងបែបនេះ តែបើរឿងរៀនវិញមិនបាច់និយាយទេ! ^Q^ គាត់ធ្វើឲ្យខ្ញុំវង្វេងវង្វាន់អស់ស្មារតីប្រៀបដូចកូនតុក្កតា ដែលមិនចេះតបតអ្វីទាំងអស់ តែសំណាងប្រហែលជាចូលដៃខាងខ្ញុំ ព្រោះពេលដែលគាត់កំពុងរុករានខ្ញុំនោះ ស្រាប់តែមានមនុស្សដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់ទឹក ខ្ញុំបានឮសំឡេងបើកទ្វារ… បងអន្ធិកាបញ្ឈប់សកម្មភាព… យកដៃខាងស្តាំរបស់គាត់មកបិទមាត់ខ្ញុំជាប់យ៉ាងណែន ហើយក៏និយាយបែបគ្មានសំឡេងគ្រាន់តែកម្រើកចុងមាត់ថា«កុំស្រែកឲ្យសោះ បើមិនចង់លក់មុខឲ្យខ្មាសគេ… នៅឲ្យស្ងៀម! (>_<)»ខ្ញុំប្រៀបដូចត្រូវថ្នាំសណ្តំគ្មានស្រែកអ្វីមួយអឹក ព្រោះចិត្តមួយក៏នឹកខ្មាសគេដូចគ្នាបើមាននរណាមកឃើញ…
ប្រហែលជា២នាទីកន្លងមក ពេលអ្នកចូលបន្ទប់ទឹកបើកទ្វារធំចេញទៅវិញ បងអន្ធិកាក៏ដោះដៃចេញពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំរំកិលខ្លួនសន្សឹមៗទៅបើកទ្វារបង្គន់ ហើយប្រញាប់រត់ចេញទៅខ្ទាស់ទ្វារធំត្រង់ផ្លូវចូល។ ខ្ញុំឃើញបានឱកាសល្អក៏ប្រឹងរត់គេចចេញមក តែក៏នៅតែគេចមិនផុតពីដៃរបស់គាត់។ បងអន្ធិកាចាប់ខ្លួនខ្ញុំក្រៀកជាប់ ហើយនិយាយយ៉ាងពេញចិត្តម្តងទៀតថា៖
«ឯងចង់រត់ទៅណាអ្ហ៎ាះ!… ប្រាប់ហើយតើថាថ្ងៃនេះទោះយ៉ាងណា ក៏ឯងត្រូវតែក្លាយជារបស់យើងទាល់តែបាន! យើងនឹងធ្វើឲ្យឯងឈប់បានសម្តីទៀត… មកនេះ! ពេលនេះប្រហែលជាលែងមាននរណាមកកាត់ចង្វាក់យើងទៀតហើយ! ហាសហាសហា… T^Q^T»
មានត…
No comments:
Post a Comment