រឿងរបស់ខ្ញុំ បើថាដូចរឿងល្ខោនក៏មិនខុសទេដឹង…? ជារឿងពិតដែលពាក្យថា «មិនអាចទៅរួច» និង «អាចទៅរួច» កើតឡើងទន្ទឹមគ្នា ហើយនៅពេលខ្ញុំនឹកដល់រឿងនេះពេលណា… អារម្មណ៍ពីរដែលខ្ញុំមាន… គឺ… «ស្អប់»… ហើយក៏… «ស្រលាញ់»… នឹងកើតឡើងព្រមៗគ្នា តែមើលទៅអាមួយខាងក្រោយនៀក ដូចជានៅក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំច្រើនជាង ហើយក៏យូរជាងទៀតផងងងងង… (អិអិអិ ... ^_^ )
ខ្ញុំសូមនិយាយត្រលប់ទៅរកអតីតកាលបន្តិចចុះ… គឺពេលដែលខ្ញុំនៅតូចៗតាមលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ គឺមិនមែនជាក្មេងអាវាសែ ដែលអាចចេញដើរ ឬទៅរត់លេងសប្បាយ ជាមួយមិត្តភក្តិប៉ុន្មានទេ គឺលោកប៉ារបស់ខ្ញុំជាមនុស្សកាចណាស់ ហើយមានរបៀបវិន័យច្រើនទៀត។ ឯខ្ញុំក៏មិនសូវហ៊ានជំទាស់ប្រកែកនឹងដំបូន្មានរបស់គាត់ប៉ុន្មានដែរ ព្រោះខ្លាចត្រូវគាត់ស្តីបន្ទោស ហើយជាពិសេសគឺរំពាត់ផ្តៅខ្មៅរលើបនោះតែម្តង។ នែ៎!… កុំប្រាប់ថាមិនជឿណា… ខ្ញុំស្រាតខោឲ្យមើលគូទក៏បានដែរ នៅមានស្លាកស្នាមទល់ឥឡូវហ្នឹង! (អូយយយ!… ខ្ញុំនិយាយច្រើនជ្រុលទេដឹង នៅមិននៅមកហែកកេរ្តិ៍ខ្លួនឯងឲ្យគេដឹង! ^A^)។ ដោយហេតុនេះហើយទើបខ្ញុំនៅតែក្នុងផ្ទះតាមបញ្ជាគាត់ តែក៏មានពេលខ្លះបានចេញទៅក្រៅដែរ បើមិនទៅទិញរបស់ក៏ចេញទៅពេលព្រលប់ៗ ជាមួយលោកប៉ាដោយគាត់ជាអ្នកបើកម៉ូតូឲ្យខ្ញុំអង្គុយឱបចង្កេះពីក្រោយ។ មិនបានទៅឯណាឆ្ងាយក្រៅពីជិះក្រឡឹងក្នុងភូមិនោះទេ តែក៏ធ្វើឲ្យខ្ញុំបានភ្លើតភ្លើនចិត្តតាមនិស្ស័យកូនក្មេងគ្រប់ពេលដែរ ព្រោះបានចេញទៅឃើញលោកខាងក្រៅ។
ផ្ទះរបស់ខ្ញុំនៅគីឡូលេខ០៦ នៅមិនឆ្ងាយពីរោងចក្រចម្ការកៅស៊ូទេ តែក៏មិនជិតដូចគ្នា ប្រហែលៗ១គីឡូជាងទេដឹង? រូបភាពដែលខ្ញុំចាំបានហាក់ដិតជាប់នៅនឹងភ្នែក ពេលដែលលោកប៉ាទៅអង្គុយញ៉ាំស្រាបៀរនៅក្នុងហាងជាមួយមិត្តភក្តិគាត់ក្បែរភូមិ០៤ ហើយទុកឲ្យខ្ញុំនៅអង្គុយលេងមា្នក់ឯងក្បែរហាង។ នោះគឺរូបភាពរបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់ អាយុប្រហែលជាចាស់ជាងខ្ញុំ២ឆ្នាំទេដឹង មើលទៅចរិតកោងកាចបន្តិច ហើយប្រហែលជាបងធំរបស់ក្រុមក្មេងៗ នៅក្នុងភូមិ០៤នោះផងក៏មិនដឹង… ឃើញវាកំពុងអង្គុយលេងជាមួយកូនចៅក្មេងៗរបស់វានោះឯង… តាមដែលមើលឃើញនៅពេលនោះ អាម្នាក់ហ្នុង វាដូចជាមានអំណាចខ្លាំងណាស់ហើយក៏ជាមេគេទៀតផង ឃើញវានិយាយអីក៏អាក្មេងផ្សេងៗទៀត ជឿទាំងអស់។ ចរិតបែបនេះ… ត្រូវម៉ាច់តែម្តង!… ខ្ញុំសូមប្រាប់តាមត្រង់ទៅចុះ… ថាខ្ញុំ «ស្អបបបបប់!!!»… ស្អប់តាំងពីពេលដំបូងដែលឃើញម្ល៉េះ មិនសូវត្រូវរាសីជាមួយវាយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង! លុះពេលឃើញវាធ្វើឫកក្រអឺត ខ្ញុំក៏ដើរគេចចេញទៅផ្លូវផ្សេង។ កាលណោះអារឿងមុខមាត់ស្អីគេនេះ ខ្ញុំនៅបែងចែកមិនចេញទេ ថាវាពេលនោះមើលទៅសង្ហាប៉ុណ្ណា ក៏ព្រោះនៅជាក្មេងប្រុសតូចមួយនៅឡើយនេះណា… ទើបមិនបានចាប់អារម្មណ៍អីលើវាច្រើន តែក៏ទទួលអារម្មណ៍ថា វាមានមុខមាត់ស្រស់សង្ហាតាំងពីពេលនោះម្ល៉េះ ព្រោះឃើញមានរាងឡូយជាងអាកូនចៅរបស់វាឆ្ងាយណាស់!
យ៉ាងណាៗ ក៏និយាយរំឭករឿងចាស់ឲ្យស្តាប់រួចហើយ តែក៏សុំតបន្តិចទៀតចុះ និយាយពីខ្លួនអាម្នាក់ហ្នុង… វានោះ… រំខានជើងខ្ញុំឲ្យធ្វើការធ្ងន់តាំងពីជួបគ្នាគ្រាដំបូងម្ល៉េះ!… ពេលវាឃើញខ្ញុំទៅមើលពួកវាលេងហើយដើរចេញមកធ្វើព្រងើយៗ វាក៏ស្រែកឡើងមកថា៖
«ហ៊ើយ!… ហ្អែងនៅភូមិណាវ៉ឺយ… យើងមិនធ្លាប់ឃើញមុខសោះ!??»
ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាកើតអីពេលនោះ ប្រហែលជាខ្លាចវាទេដឹង នៅសុខៗក៏រត់គេចចេញមក(បើអាចត្រលប់ទៅវិញបាន ខ្ញុំនឹងប្រាប់វាថា… «យើងនៅភូមិ០៦វ៉ឺយ!… ហ្អែងចង់យ៉ាងម៉េច!»… ហាសហាសៗៗ) វាក៏សើចខ្ញុំហើយស្រែកខ្លាំងៗឲ្យខ្ញុំបានឮ ក្នុងលក្ខណៈមួយថាខ្ញុំប្រហែលជាខ្លាចវានិងកូនចៅរបស់វាហើយ… ខ្ញុំពេលនោះខឹងវាខ្លាំងណាស់តែអានិស្ស័យផ្ទាល់ខ្លួននេះ គឺមិនសូវតបតអីនឹងអ្នកណាប៉ុន្មានទេ ក៏ប្រញាប់រត់ចេញទៅព្រងើយៗ ទាំងដែលបានឮថាវាកំពុងសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ (មើលមកខ្លួនឯងដូចជាក្មេងទន់ជ្រាយយ៉ាងម៉េចមិនដឹង… ធ្វើម៉េចបើអ្នកផ្ទះអប់រំល្អ… គឺល្អពិតមែនណា មិនមែននិយាយលើកគូទខ្លួនឯងទេ! ^-^;;)។ លុះពេលលោកប៉ាពិសាស្រាបៀររួច ត្រលប់ទៅដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏គិតតែអារឿងឆ្កួតនេះនៅក្នុងខួរក្បាលរហូត… គឺដូចជាស្អប់អាមុខខ្មោចនោះដល់កហើយ គិតបណ្តើររអ៊ូដាក់ខ្លួនឯងបណ្តើរ…
«អាសាច់កម្មអើយ កុំឲ្យយើងបានជួប ឬបានស្គាល់ឯង ក្នុងជាតិនេះឲ្យសោះ!» រូបភាពនិងសំឡេងដែលវាថាឲ្យខ្ញុំ នៅរុកកួនរំខានខួរក្បាលខ្ញុំមិនយូរប៉ុន្មាន ក៏រលុបរលាយទៅតាមធម្មជាតិរបស់ក្មេងដែលមានគំនិតភ្លឺថា្ល… រហូតពេលវេលាកន្លងមក៧ឆ្នាំ ដែលពេលនេះខ្ញុំមានអាយុ១៣ឆ្នាំកំពុងរៀននៅថ្នាក់ទី៨ គ្រោះអាក្រក់ក៏មកតាមលងបន្លាចខ្ញុំម្តងទៀត… ហ៊ឹះ!… ថែមទាំងលងសាហាវទៀតផង…! TwT
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete