និពន្ធដោយ សុបិន្ត.
ក្រោយពីបងអន្ធិកាបានសម្រេចបំណងរបស់ខ្លួនហើយ គាត់ក៏យកធ្មេញមកខាំញេញៗលើទងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ហើយខ្សឹបប្រាប់យ៉ាងពេញចិត្តថា៖
«អរគុណណ៎ា… ថ្ងៃនេះយើងមានសេចក្តីសុខខ្លាំងណាស់… ឯងនេះធ្វើឲ្យយើងអស់កម្លាំងមិនតិចទេ… តែក៏ល្អដែរបានដូរបរិយាកាសខ្លះ… បានស្រួលពេកយើងក៏ឆាប់ធុញទ្រាន់… បានដោយពិបាកបែបនេះទើបល្អ… ព្រោះយើងនឹងគ្មានថ្ងៃធុញ!!»
បងអន្ធិកានិយាយ ហាក់ដូចជាគ្មានអារម្មណ៍ដឹងខ្លួនខុសអីបន្តិចសោះ ហើយមើលទៅគាត់ក៏មិនឃើញភ័យខ្លាចថាខ្ញុំនឹងយករឿងនេះទៅប្តឹងនរណាដែរ ព្រោះក្រោយមកគាត់ក៏និយាយថា៖
«យើងឃើញឯងបានសម្តីនឹងយើងពីដំបូង យើងក៏ដឹងតែម្តងថាឯងមិនមែនជាមនុស្សប្រុសពេញមួយរយទេ… ហើយពេលយើងឃើញឯងសម្លឹងមើលយើងភ្លឹកៗ ដូចលង់ក្នុងសម្រស់យើងទៀតនោះ… ហាសហាសហា… យើងក៏បានច្បាស់ក្នុងចិត្ត ហើយក៏ដឹងតែម្តងថាឯងកំពុងជាប់ចិត្តនឹងយើង… ប្រាប់ឲ្យដឹងចុះថាយើងធ្លាប់ជួបមកច្រើនគ្នាហើយ… គឺដូចដែលធ្លាប់ប្រាប់ពីមុននោះអី! … នរណាក៏ដោយឲ្យតែឃើញយើងត្រូវតែរត់មករកយើង យើងមិនចាំបាច់រត់តាមឲ្យពិបាកទេ… ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់យករឿងបែបនេះទៅប្តឹងនរណាដែរ… ព្រោះមានតែពួកវាខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវហែកកេរ្តិ៍លក់មុខខ្លួនឯង… ហាសហាសហា…»
និយាយចប់ គាត់ក៏ដើរទៅលាងសម្អាតប្រដាប់របស់ខ្លួនឯង ខ្ញុំក៏ដូចគ្នាតែត្រូវចូលទៅក្នុងបន្ទប់បង្គន់។ ខ្ញុំឆ្ងល់នឹងគាត់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះបើមើលនៅពេលនេះ គាត់គ្មានចាប់អារម្មណ៍អីនឹងខ្ញុំបន្តិចទេ។ ក្រោយពីគាត់លាងសម្អាតរួចរាល់ហើយ គាត់ក៏ដើរចេញទៅតែម្តងដោយគ្មានរង់ចាំខ្ញុំបន្តិចសោះ (ព្រោះពេលនោះខ្ញុំឮសំឡេងទាញទ្វារបើក)… នៅពេលនោះខ្ញុំប្រាប់ត្រង់ៗតែម្តងចុះថា ខ្ញុំនៅមានអារម្មណ៍សុខស្រួលមិនទាន់បាត់នៅឡើយទេចំពោះហេតុការណ៍មុននេះ ទោះបីជាត្រូវបងអន្ធិកាញាត់របស់នោះចូលទៅដោយខ្ញុំមិនបានពេញចិត្តក៏ដោយ… បើនិយាយថាខ្ញុំត្រូវគាត់ចាប់រំលោភក៏ប្រហែលជាមិនខុសដែរ។
ក្រោយពីរួចរាល់ខ្ញុំក៏ដើរត្រលប់ទៅបណ្ណាល័យវិញ ដើម្បីទៅយកសៀវភៅនិងកាតាបមករង់ចាំលោកប៉ានៅមុខក្លោងទ្វារសាលា។ ពេលនោះខ្ញុំនៅមិនទាន់ដឹងទេថា បងអន្ធិកាតាមឆាឆៅខ្ញុំមិនឈប់ពិតមែន ទាល់តែត្រលប់ទៅដល់ផ្ទះ…
ក្រោយពីងូតទឹកសម្អាតខ្លួនរួចរាល់ហើយ ខ្ញុំក៏ចាប់យកសៀវភៅចេញមកគិតថានឹងធ្វើកិច្ចការសាលាបន្ត តែចិត្តចេះតែគិតវិលវល់នឹងរឿងពីល្ងាចមិនឈប់។ ពេលខ្ញុំបើកសៀវភៅទៅដល់ទំព័រចុងក្រោយដែលត្រូវធ្វើត ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញស្នាមដៃនរណាមិនដឹង សរសេរៗធំៗពេញទំព័រនោះតែម្តងតែសរសេរដោយដីស…
«យប់នេះនឹងតេទៅរក… កុំបិទទូរស័ព្ទឲ្យសោះ បើមិនចង់ល្បី!»
ខ្ញុំដឹងភ្លាមៗតែម្តងថា ជាបងអន្ធិកាតែក៏នៅនឹកឆ្ងល់ដូចគ្នា តើគាត់បានលេខទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំមកពីណា?… ឬមួយមិត្តរបស់ខ្ញុំប្រាប់?… ពេលនោះក៏គិតថាគួរធ្វើយ៉ាងណាល្អ? បិទទូរស័ព្ទល្អទេ? ចុះបើបើកហើយគាត់តេមក ក៏មិនដឹងថាត្រូវនិយាយយ៉ាងម៉េចជាមួយគាត់ដែរ ហើយម្យ៉ាងទៀតបើខ្ញុំបិទទូរស័ព្ទគាត់ពិតជាមិនព្រមឈប់រករឿងជាមួយខ្ញុំច្បាស់ណាស់… ហ៊ឹះ!… លេងសុទ្ធតែគម្រាមខ្ញុំមិនធម្មតាផង!
នៅពេលនោះខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តថា ត្រូវតែនិយាយជាមួយគាត់ឲ្យច្បាស់លាស់ ដើម្បីឲ្យចប់រឿងចប់រ៉ាវនឹងគ្នាឆាប់ៗទៅ។ យប់នោះម៉ោងប្រហែល១០ បងអន្ធិកាក៏តេមក ខ្ញុំក៏ចុចទទួលតែមិនបាននិយាយអ្វីទេ គឺសម្ងំនៅស្ងៀមឡើងយូរសមគួរ។
«អាឡូ! យេ… សុរិយេ?… អាឡូ!… អាឡូ!… យេ?… អាឡូ!» សំឡេងគាត់និយាយចេញពីខ្សែម្ខាងទៀត តែខ្ញុំមិនព្រមតប។
«យើងដឹងថាឯងកំពុងស្តាប់យើង… ឯងនិយាយឬក៏មិននិយាយ?… ឬមួយខ្លាចយើងទើបមិនហ៊ាននិយាយ?… អ្ហេ៎!… ឯណាក្រែងថាខ្លួនឯងគ្រាន់បើនោះអី?»
«បងមានរឿងអីជាមួយខ្ញុំទៀត?… បងតេមករកខ្ញុំធ្វើអី?… ចុះបានលេខទូរស័ព្ទខ្ញុំមកពីណា?» ខ្ញុំចាប់ផ្តើមនិយាយ ឯគាត់ក៏បានចិត្តនិយាយបញ្ចើចបញ្ចើរខ្ញុំត។
«អឺ… និយាយចេញហើយហ៎?… ហាហាហា… យើង… អឺ… មិនមែនទេ ត្រូវនិយាយថាបងវិញទើបត្រូវ!… បងនឹកយេពេក ក៏ទូរស័ព្ទមករក… កិកិកិ… តាមភាសារបស់មនុស្សដែលជា…»
បងអន្ធិកាមិនទាន់និយាយចប់ផង ខ្ញុំក៏ស្រែកជេរកាត់ទៅវិញភ្លាមៗ៖
«ជួជាតិ!… បងឯងនេះអាក្រក់ជួជាតិជាងមនុស្ស ដែលខ្ញុំគិតថាអាក្រក់ទៅទៀត! ខ្ញុំថាគេអាក្រក់ប៉ុណ្ណោះទៅហើយ តែដឹងទេថានៅមិនស្មើពាក់កណ្តាលបងឯងផង!… មនុស្សអីអាក្រក់ជួជាតិជាទីបំផុត!!!»
គាត់សើចយ៉ាងពេញចិត្ត ហើយក៏និយាយសំឡេងខ្លាំងៗចេញមកថា៖
«អឺ… ឯងជេរយើងសិនចុះ! ថ្ងៃនេះយើងគ្មានអារម្មណ៍ខឹងនឹងឯងទេ ព្រោះអ្វីដែលយើងត្រូវការយើងបានរួចហើយ! ហាសហាសហា…» បន្ទាប់មកគាត់ក៏និយាយតក្នុងលក្ខណៈដាក់បញ្ជាចេញមកថា «ថ្ងៃស្អែកនេះប្រាប់ប៉ារបស់ឯងទៅ ថាឯងត្រូវទៅធ្វើកិច្ចការសាលានៅផ្ទះមិត្តភក្តិ… មិនបាច់ទៅទទួលទេ ចាំត្រលប់មកដោយខ្លួនឯង! ឮទេ?»
ខ្ញុំតបទៅគាត់វិញដូចមនុស្សគ្មានព្រលឹងនៅក្នុងខ្លួន៖
«ទេ!»
«យើងប្រាប់ឲ្យប្រាប់បែបនោះក៏ប្រាប់ទៅ ឬមួយក៏ចង់ល្បី? ហ៊ឹះ!… កុំភ្លេចណាថាឯងជាជាជា… (សំឡេងស្ងាត់ទៅវិញ)… ឯងក៏គួរតែដឹងថាយើងកំពុងកាន់សន្លឹកបៀធំជាងឯង ហើយម្យ៉ាងទៀតឯងជាសិស្សពូកែប្រចាំសាលា មែនទេ? ឃើញបានពាន បានរង្វែរង្វាន់ច្រើនឲ្យសន្ធឹកផង ឬមួយក៏ចង់ឲ្យគេស្គាល់ឯងច្រើនជាងនេះទៀត? យើងវិញមិនប៉ុន្មានទេ… ឯងក៏ដឹងថាយើងល្បីប្រហាក់ប្រហែលនឹងឯងនេះដែរ… តែល្បីខាងរឿងមិនសូវល្អ ដូច្នេះទើបយើងមិនសូវខ្វល់ប៉ុន្មាន!… សម្រេចថាឯងយល់ព្រមណា៎… ថ្ងៃស្អែកនេះជួបគ្នា ហើយត្រូវចាំទុកថា កុំធ្វើឲ្យយើងខឹងឲ្យសោះ បើមិនដូច្នោះទេ ឯងនឹងស្តាយក្រោយ…»
ក្រោយពីនិយាយចប់ គាត់ក៏បិទទូរស័ព្ទដោយខ្ញុំមិនទាន់បាននិយាយអ្វីត… បន្ទាប់ពីនោះខ្ញុំក៏ចូលគេងដោយនៅនឹកសង្ស័យថា គាត់នឹងធ្វើអ្វីខ្ញុំទៀតឬទេ? ហើយក៏សម្រេចចិត្តថា ចាំព្រឹកស្អែកសឹមប្រាប់លោកប៉ា។
ព្រឹកឡើងខ្ញុំប្រញាប់ក្រោកលឿនខុសពីធម្មតា ហើយទៅដាស់លោកប៉ាប្រាប់ថា ថ្ងៃនេះត្រូវទៅសាលារៀនពីព្រលឹមបន្តិច ព្រោះបានណាត់មិត្តភក្តិមកធ្វើកិច្ចការជាមួយគ្នា ឲ្យគាត់ប្រញាប់ជូនខ្ញុំទៅហើយក៏ប្រាប់ថាល្ងាចនេះមិនបាច់ទៅទទួលទេ ចាំត្រលប់មកដោយខ្លួនឯងព្រោះត្រូវទៅធ្វើកិច្ចការគ្រូនៅផ្ទះមិត្តភក្តិបន្ត។ លោកប៉ាក៏មិនបានថាអ្វី គ្រាន់តែប្រាប់ថា កុំឲ្យត្រលប់មកផ្ទះយប់ពេក។
ថ្ងៃនោះខ្ញុំទៅដល់សាលារៀន ក៏មិនបានលឿនជាងរាល់ៗថ្ងៃប៉ុន្មានដែរ ព្រោះរថយន្តជាប់ស្ទះច្រើនខុសពីធម្មតា។ ទៅដល់សាលាប្រហែលជាម៉ោង៦:១៥នាទីទេដឹង? ពេលទៅដល់ក៏មិនទាន់បានឡើងទៅលើបណ្ណាល័យព្រោះមិនទាន់ដល់ម៉ោងបើក ទោះបីជាបើកហើយក៏ប្រហែលជាមិនហ៊ានឡើងទៅដែរព្រោះរូបភាពកាលពីម្សិលមិញនៅខាងក្រោយបណ្ណាល័យ នៅដិតជាប់ក្នុងភ្នែកខ្ញុំនៅឡើយ។ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តមកអង្គុយនៅខាងក្រោម តែមិនអង្គុយនៅកន្លែងដើម ដែលធ្លាប់អង្គុយជាប្រចាំនោះទេព្រោះហាក់ដូចជា មានប្រផ្នូលនៅក្នុងចិត្តយ៉ាងម៉េចមិនដឹងថា បងអន្ធិកានឹងមករកខ្ញុំជាមិនខាន។ ដូច្នេះខ្ញុំក៏ប្តូរកន្លែងអង្គុយ តែលើកនេះប្តូរទៅឆ្ងាយមែនទែន រហូតជិតទៅដល់ផ្ទះស្នាក់នៅរបស់គ្រូៗឯនោះ។
ខណៈពេលអង្គុយ ខ្ញុំគិតរឿងនេះរឿងនោះទៅរឿយៗ តែភាគច្រើនជារឿងរបស់ហេតុការណ៍ពីម្សិលមិញ ហើយក៏រឿងថ្ងៃនេះថានឹងមានអ្វីកើតឡើង។ សុខៗសំឡេងទូរស័ព្ទខ្ញុំក៏លាន់ឡើង… លេខដែលលេចចេញលើអេក្រង់ជាលេខទូរស័ព្ទលើតុតាមផ្ទះទូទៅ។
«មកដល់ហើយឬនៅ?» ជាសំឡេងរបស់បងអន្ធិកា។
«នៅទេ… ថ្ងៃនេះប្រហែលជាត្រូវទៅយឺតហើយ ព្រោះពេលនេះនៅមិនទាន់បានចេញពីផ្ទះផង!» ខ្ញុំនិយាយកុហកគាត់។
«អ៊ីចឹងហ៎… ពិតអ្ហេ៎?» គាត់និយាយហើយក៏សើចបែបប្លែកៗ។
«ប៉ុណ្ណឹងសិនចុះ ប៉ាខ្ញុំហៅហើយ!» ខ្ញុំប្រញាប់និយាយកាត់ហើយក៏បិទទូរស័ព្ទ។
លុះពេលដាក់ទូរស័ព្ទចុះបានបនិ្តច ខ្ញុំក៏និយាយរអ៊ូង៉ូវៗដោយក្តីពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង៖
«ក្របីពិតមែន! ជឿមនុស្សងាយម្ល៉េះ អាឆ្កួតអើយ! ហាសហាសហា… ^Q^//»
ខ្ញុំសើចមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលផង សំឡេងរបស់បងអន្ធិកាក៏លាន់ឡើងពីខាងក្រោយខ្នងខ្ញុំ គឺមកដល់កៀកជិតនឹងខ្ញុំតែម្តង។
«ឯងថានរណាក្របី?? ~ >.,<~ »
«O.O!!!»
មានត…
No comments:
Post a Comment